ေရွးယခင္ သူရဲေကာင္းေတြက နူးညံ့တဲ့၊ ၾကံံ့ခိုင္တဲ့၊ ရဲရင့္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႕ ျမိဳ႕နန္းၾကီးေတြကို သူတို႕ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လိုမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတဲ့ အၾံသေလးစားရတဲ့အေတြးေတြန႔ဲ သေရေခတၱရာျမိဳ႕ေဟာင္းၾကီးဆီ အလည္တေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ျပည္ အေ၀းေျပးကား၀င္းအနီးက ရပ္ကြက္ေတြကိုျဖတ္ျပီး အတြင္းထဲသို႔အေတာ္၀င္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ သဲလမ္းေတြရယ္၊ လမ္းရဲ႕တဖက္က သေရေခတၱရာ ျမိဳ႕ေဟာင္း အုတ္ရိုးၾကီးနဲ႔အတူ ျမိဳ႕ရိုးတူးေဖာ္ရာေနရာ က ေနပူပူကြင္းေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ေနာက္ က်န္တဖက္က စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ ကၽြန္းစိုက္ခင္းေတြရွိေနတာကိုလည္း ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။
နာရီ၀က္ခန္႔ခရီးနွင္ခဲ့ျပီး ေဘာေဘာၾကီးဘုရားကို သြားရာလမ္းမွာ အမွတ္မထင္ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ဆိုင္ကယ္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ျပီး ေပတစ္ရာေလာက္ရွည္လ်ားတဲ့ သံဇကာအေဆာက္အအံုတစ္ခုဆီကို ေရာက္သြားခဲ႕တယ္။
အဲ့ဒီေနရာက အရိုးအိုးေတြ တပံုတပင္နွဲ႔ ပ်ဳလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕သခ်ၤဳိင္းလို႔ ေခၚရမလားမသိ။ ေရွးတုန္းက ပ်ဳလူမ်ိဳးေတြ ေသဆံုးပါက အရိုးေတြကိုေျမအိုးမ်ားနဲ႔ ထည့္ျမဳပ္နွံခဲ့ၾကေလ့ရွိျပီး ပ်ဴမင္းမ်ိဳး မင္းႏြယ္မ်ားရဲ႕ အရိုးေတြကို ေက်ာက္အိုးမ်ားႏွင့္ ျမဳပ္ႏွံေလ့ရွိတယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ သုေတသနျပဳလုပ္မႈမ်ားအရ သိရပါတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဘာေဘာၾကီးဘုရားကိုဆက္သြားခဲ့လို႔ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္က တူးေဖာ္ထားတဲ့ကုန္း (အေဆာက္အဦး) တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရျပန္တယ္။ ေဘာေဘာၾကီးဘုရားလို႔ လူသိမ်ားေခၚတြင္ေပမယ့္ ေစတီတစ္ဆူပံုစံသာေတြ႕ရတာျဖစ္ျပီး ဒြတၱေပါင္ မင္းၾကီးတည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည္လို႔ ေရွးျမန္မာ ရာဇ၀င္က်မ္း ေတြမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာအလွ်င္းသင့္လို႕ ေဖာ္ျပရလွ်င္ ေရွးျမန္မာရာဇဝင္ဆရာတို႕ ပ်ဴဘာသာ "တၵးဗံး" ကို အသံဖလွယ္ရာမွ "ဒြတၱေပါင္" လုိ႔ေခၚတြင္သြားတာျဖစ္ျပီး "တၵးဗံး" ရဲ႕အနက္ဓိပၸာယ္ကေတာ့ "မင္းၾကီး" ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကျပန္တယ္။
ေစတီရဲ႕ပံုသ႑န္ကေတာ့ ပုဂံကငကၽြဲးနားေတာင္း ေစတီနဲ႔တူျပီး စလင္ဒါပံုစံတည္ရွိကာ အျမင့္ေပတစ္ရာ ေလာက္ရွိမယ္လို႕ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။
ေအဒီ ၄ ရာစုမွ ၉ ရာစုအတြင္း တည္ထားခဲ့တဲ့ သေရေခတၱရာေခတ္ ေစတီေတာ္မ်ားအနက္ ေဘာေဘာၾကီး ဘုရားမွာ ေရွးအက်ဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ ေလ့လာသူ ပညာရွင္ေတြက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။
ေဘာေဘာၾကီးဘုရားက ဆက္သြားေတာ့ ဘဲဘဲဂူဘုရားနဲ႔ ဘုရင္မသခ်ၤဳိင္းတို႕ရွိျပီး ဘုရင္မသခ်ၤဳိင္းကေတာ့ ကုန္းအေနနွင့္သာ တည္ရွိပါေတာ့တယ္္။ ဘဲဘဲဂူဘုရားက အေဆာက္အဦးရဲ႕အေပၚတြင္ ပစၥရာအဆင့္မ်ား ျပဳလုပ္ထားျပီး ထုိပစၥရာမ်ားအထက္ ကြမ္းေတာင္တည္ရွိကာ ပုဂံဘုရာေတြလို အဆင္တန္ဆာမပါရွိပါ။
ဂူအတြင္းကို အတားအဆီးမရွိ ၀င္လို႔ရတဲ႔အတြက့္ ဂူအတြင္းမွာရွိတဲ့ ေရွးဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို၀င္ေရာက္ ဖူးေျမွာ္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းအေမြအနွစ္ေတြကို အခုလို လံုျခံဳမႈေလ်ာ့ရဲစြာ ထိန္းသိမ္းထားရသလား ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူမ်ားကုိ စိတ္ထဲအျပစ္တင္မိပါေသးတယ္။ မသမာသူေတြ လက္ထဲကိုသာ ေရာက္သြားရင္ မေတြး၀ံစရာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ႕ သေရေခတၱရာျမိဳ႕ေဟာင္းအတြင္းသို႔ သြားခဲ့ျပီး စဥ့္အုတ္မ်ားနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတဲ့ သေရေခတၱရာ ျမိဳ႕ရိုးၾကီးနဲ႔အတူ ရဟႏာၱဂူဘုရားကိုလည္း အထက္ကေျပာခဲ့သလို ဂူအတြင္းသို႔ အတားအဆီးမရွိ ၀င္ေရာက္ ဖူးေျမွာ္ခြင့္ရျပန္တယ္။
ရဟႏာၱျမိဳ႕၀င္ေပါက္လို႔ ေခၚတဲ့ ျမိဳ႕၀င္ေပါက္မွတဆင့္ ျမိဳ႕ေဟာင္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ျပီးေနာက္ အတြင္း နန္းေတာ္ရာကုန္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ နန္ေတာ္ရာကုန္းကေတာ့ ေထာင့္မွန္စတုဂံပံု ကုန္းျမင့္ျမင့္နဲ႔ ျခံဳမ်ားနွင့္အုတ္ပံုအသြင္သာေတြ႕ရပါေတာ႕တယ္။
ေရွးေဟာင္းအထိမ္းအမွတ္ အေဆာက္အအံုရွိရာနယ္ေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနရာတုိင္းမွာ သစ္ပင္ၾကီးဆိုလို႔ လံုး၀မရွိပဲ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ သဲျဖဴလမ္းတေလ်ာက္ လူကကၽြတ္ေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရေသးတယ္။ တဖက္က ကၽြန္းေတာၾကီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသလို ေက်းငွက္သံမရွိ ေအးခ်မ္းမႈလံုး၀ကင္းမဲ့လွတဲ့အတြက္ သစ္ေတာ၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အေရးပါလွပံုကို ကိုယ္တိုင္ခံစားသိလာရေတာ့တယ္။
သမိုင္း၀င္ "ထန္" တရုတ္စာေပ ရာဇ၀င္ေဟာင္းေတြရဲ႕ အဆိုအရ ေအဒီ ၄ ရာ စုေလာက္ကပင္ အလြန္ တိုးတက္ခဲ့ျပီး ေအဒီ ၈ ရာစုေလာက္တြင္ ျမိဳ႕ၾကီး ၅ ျမိဳ႕ နွင့္ျပည္နယ္ေပါင္း ၁၈ နယ္မ်ွရွိခဲ့တဲ့ ပ်ဴျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ အခုအခါ က်ီးနွင့္ဖုတ္ဖုတ္ လို႔ဆိုရမေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးခဲ့သလုိ ေတာင္တြင္းၾကီးအနီးက ဗိႆႏိုး၊ ေရႊဘိုေတာင္ဘက္က ဟန္လင္း၊ ျပည္အနီး ေမွာ္ဇာက သေရေခတၱရာဆိုတဲ့ ပ်ဳဳႏိုင္ငံေတြကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ပ်ဴလူမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နန္းေတာ္ရာကုန္းအတြင္း ဟိုဟိုဒီဒီေလ့လာလိုက္ပါေသးတယ္။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ပုဂံက ရာဇကုမာရမင္းသား ေရးထိုးစိုက္ထူခဲ့တဲ့ ျမေစတီ ေက်ာက္စာကို မြန္၊ ပ်ဴ၊ ဗမာ၊ ပါ႒ိ ၄ ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးထားတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပုဂံေခတ္ထိတိုင္ေအာင္ ပ်ဴလူမ်ိဳးေတြ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ယူဆရန္သာ ရိွေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမေစတီေက်ာက္စာက ပ်ဴစာဟာေရွးျမန္မာစာျဖစ္ျပီး ပုဂံေခတ္ ျမန္မာစာနဲ႔ ပ်ဴေခတ္ျမန္မာစာ (ျမန္မာစာ ၂ မ်ိဳး)နဲ႔ေရးထိုးတာျဖစ္တယ္လို႔ သုေတသီအခ်ိဳ႕က ဆိုျပန္ေသးတယ္။
ကုလသမဂၢပညာ၊ သိပၸံႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ ယူနက္စကို ကို ကမာၻ႕ေရွးေယာင္း အေမြအႏွစ္စာရင္း၀င္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးဖို႔ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ အဆိုျပဳတင္သြင္းသြားမယ္လို႔ သိရေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ မၾကားေတာ့။ အခုလည္း လာေရာက္ေလ့လာသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလြဲလို႕ က်န္ဘယ္သူ႔ကိုမွမေတြ႕ရ။ သုေတသနအလုပ္မ်ားနွင့္ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေနသလားဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာပါပဲ။
တကယ္လို႔ ယူနက္စကိုုကသာ အသိအမွတ္ျပဳခံရပါက ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္မွ ထိုေဒသရွိ လူမႈစီးပြားေရးအထိပါ အထိုက္အေလွ်ာက္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ ရလာမွာျဖစ္ျပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြလည္း တိုးတက္လာနို္င္လိမ့္မယ္ လို႔ုယံုၾကည္မိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအနွစ္ေတြ ထိန္းသိမ္းရာမွာ စနစ္တက်ထိန္းသိမ္းလာနိုင္ျပီး ကမာၻေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းမနိမ့္ဘူး ဆိုတာကိုပါ ကမာၻကိုျပသနိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိျပန္တယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ေတာ့ ပညာရွင္လည္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ ဥာဏ္မီသေလာက္ပဲေမွ်ာ္လင့္ တိုက္တြန္းတတ္ ပါတယ္။ တက္ကၽြမ္းသူပညာရွင္ေတြ စနစ္တက်သုေတသနျပဳလုပ္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ နိုင္ငံေတာ္ဘတ္ဂ်က္ ကလည္း လိုေသးတယ္ဆိုတာ ျဖည့္ေတြးရင္း ေမွာ္ဇာရွိ သေရေခတၱရာ ယဥ္ေက်းမႈ႕ျပတိုက္ကို သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့ပါေသးတယ္။
ျပတိုက္မွာ ေက်ာက္အရိုးအိုးေတြ၊ ပ်ဴေခတ္ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ဒဂၤါးေတြကိုျပသထားျပီး အခိုးခံခဲ့ရတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ အရုပ္ ၅ ရုပ္ကိုလည္း ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီ အရုပ္ ၅ ရုပ္အနက္ ၄ ရုပ္က အခုိးခံခဲ့ရျပီး အေနာက္နိုင္ငံေတြကိုေရာက္သြားျပီး သူေဌးတစ္ဦးက ၀ယ္ယူခဲ့ျပီး ျပန္လည္လာေရာက္ အပ္နွံခဲ့ျခင္းေၾကာင္း ျပတိုက္တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းတစ္ဦးကရွင္းျပတယ္။ ျပတိုက္မွာရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္း အေမြအနွွစ္ ေတြေတာင္ ဒီလို အခိုးခံရရင္ ဂႈဘုရားေတြက ေရွးေဟာင္းအေမြအနစ္ေတြ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္ေလးမိပါေသးတယ္။
စစ္ကိုုင္းက ေကာင္းမႈေတာ္ေစတီပံုစံမ်ိဳးရွိတဲ့ ဘုရားၾကီး၊ ဘုရားမာ တို႕ကို သြားေရာက္ေတာ့ ဘုရားအနီးမွာ ရွိေနတဲ့ ေကာက္စိုက္သမေလးမ်ားနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့ရေသးတယ္။
အတန္းပညာကလည္း သူတို႔ ၇ ေယာက္မွာ ၄ တန္းထိတက္ခဲ့တာ တစ္ေယာက္သာပါတယ္ဆိုတာသိရေတာ့ သက္ျပင္းမ်ားေတာင္ခ်မိေသးတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သီခ်င္းေလးညဥ္းလို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေကာက္စိုက္လို႔ေနၾကေလရဲ႕။ အပူအပင္မရွိသည့္နွယ္။
အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ စာေပယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ အဲ့ဒီယဥ္ေက်းမႈရဲ႕တန္ဖိုးေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကတလွည့္ ဂုဏ္ယူခဲ့ရတဲ့ အဲ့ဒီယဥ္ေက်းမႈအေမြအနစ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာ အေတြးေတြက တျပန္နဲ႔ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ဥာဏ္မွီသေလာက္ စဥ္းစားရင္း အျငင္းပြားမႈေတြကိုလည္း အမွတ္ရလိုက္ပါေသးတယ္။
"ျမန္မာအစ တေကာင္းက"၊ "ျမန္မာအစ ေက်ာက္ဆည္က" စတဲ့ ဆိုရိုးစကားေတြနဲ႔ အတူ တခ်ဳိ႕ကလည္း ျမန္မာဆုိတာ ပ်ဴကဆင္းသက္လာတယ္လို႔ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြနဲ႔တကြ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျပီး ပ်ဳဳျမိဳ႕ျပႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္တဲ့ ဟန္လင္း၊ သေရေခတၱရာ တို႔ဟာလည္း ျမန္မာတို႕ရဲ႕အစလို႔ တင္ျပေနတဲ့ သုေတသီ အခ်ိဳ႕ရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒီအဆိုကိုပဲ အျငင္းပြားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးလညး္ရွိေနၾကျပန္ပါတယ္။
